بهینه سازی پرتفوی با استفاده از الگوریتم ژنتیک و برنامه ریزی سازشی و استفاده از معیارهای مختلف سنجش ریسک در بورس تهران

بازده مورد انتظار و ریسک مهمترین پارامترهایی هستند که در مسائل بهینه سازی پرتفوی در نظر گرفته می شوند. یکی از مهمترین تحقیقات انجام شده در این زمینه که تحت عنوان مدل میانگین-واریانس شناخته می شود، بوسیله مارکوویتز (1991-1952) ارائه شده است. این مدل بر اساس این فرضیه بنا شده است که سرمایه گذاران ریسک گریز هستند و بازده دارایی به طور نرمال توزیع شده است. در عمل این شرایط به ندرت اتفاق می افتد. بنابراین تابع هدف میانگین-واریانس بهترین گزینه در دسترس برای سرمایه گذاران به عنوان معیار سنجش ریسک نمی باشد. به نظر می رسد، معیارهای دیگر سنجش ریسک مناسبتر می باشند. در حالت عملی تر، سرمایه گذاران دنیای واقعی باید با محدودیت های زیادی در مدل های ریسک روبرو شوند از جمله محدودیت های مبادلات و اندازه پرتفوی و غیره. این محدودیت ها ممکن است به صورت غیرخطی با متغیرهای عدد صحیح باشند که حل آن ها عموماً دشوار می باشد. محققین زیادی تلاش کرده اند تا این مسأله را با تکنیک های گوناگون حل کنند. اما روش های حل دقیق قادر به حل نمونه های بزرگ نمی باشد. هدف از این تحقیق، حل مسأله بهینه سازی پرتفوی به وسیله روش برنامه ریزی سازشی والگوریتم ژنتیک است که در آن ریسک کمینه و بازده بیشینه شود و برای ریسک معیارهای مختلفی از جمله واریانس، نیم واریانس و میانگین قدر مطلق انحرافات در نظر گرفته شود